امام خوبی ها

از کودکی همیشه، چهارده خرداد را عزم حرمت می کردیم و راهی یک روز با ملت در کنار امام امت بودن می شدیم.

همیشه، همیشه، همیشه ...

همیشه تمام خاطره من از تو، از امام خمینی عزیز، همین خاطره روزهای حرمت بوده است، خاطره "خمینی ای امام..."

خاطره دهه فجرهای مدرسه مان که سر تا سرش عکس تو می شد، خاطره گل های لاله ای که دستمان می گرفتیم و خاطره سرودهایی که با شور و هیجان آماده می کردیم، خاطره کبوترهای کاغذی که با سلیقه تزئین شان می کردیم و خاطره شعارهایی که بر در و دیوار کلاس می نوشتیم.

دوست داشتن تو آن زمان چه آسان بود، به سهم بچگی هامان می دانستیم امام خمینی عزیز، همان کسی است که روزی آمد و ملت را از ظلم وا رهاند و رفت.

خمینی و انقلابش برای ما همیشه دوست داشتنی بود؛ و با سادگی مان جشنواره دهه فجرها و 14 خرداد ها از هر روز دیگری زیباتر بود.

حق من نبود که تمام خاطره من از امام امت، که عشق ملتم با او و انقلابش عجین است همین چند خط باشد.ولی امروز، که بزرگ شدم و فهمیدم امام خمینی چیزی بیشتر از یک اسم و یک انقلاب و یک کلاس است، سخت تر می فهمم تو را.

یا اماما! چهارده خرداد دیگری در راه است. و باز ماایم و حرمت، امسال زهرا همراه ما است او هم به خیل عاشقانت می پیوندد. 

من تشنه مکتب امام روح الله‌م ...

 گل رفت و شمیم خوشش اینجاست هنوز

بلبل به هوا ی گل چه شیداست هنوز

رفتی ز جهان اگر چه ای روح خدا

لیکن علم مهر تو بر پاست هنوز